مناهج

💠 امام خامنه‌ای


«کمیت را مطلقا بر تعمیق و کیفیت ترجیح ندهید...»

📌 مناهج:
بدون شرح...

📝 تأملی درباره جذب حوزه‌های علمیه

🖋 علی مهدوی


🔸 تا صحبت از فصل جذب طلاب و لزوم جذب نیروهای نخبه و تازه نفس در حوزه‌های علمیه می‌شود؛ عده‌ای با اشاره به نارسایی‌ها و مشکلات موجود حوزه‌های علمیه می‌پرسند: اصلا چرا جذب؟

🔹 در این نوشتار نه تنها منکر نارسایی‌ها نیستیم، بلکه همه مخاطبین خود را دعوت می‌کنیم که ابتدا عینک سیاه بزنند و با نهایت بدبینی به «حوزه علمیه موجود» نگاه کنند.
حال از پسِ این عینک تیره و تار چه می‌بینید؟
حوزه‌ای که نیروهای نخبه خود را هدر می‌دهد؟ قدر سرمایه عظیم انسانی خود را نمی‌داند؟ هیچ اقدامی برای استعدادیابی و استعدادسنجی انجام نمی‌دهد؟ برای آینده دانش‌آموختگان خود برنامه منضبط و دقیقی ندارد؟ و ...؟!

🔹 حال اگر از شما بپرسیم: به فرض قبول تمام آنچه از پس این عینک دودی تماشا کردید، راه خلاصی ما چیست؟
❓ بهتر نیست درِ حوزه را تخته و شش قفله کنیم؟ یا اصلا بگوییم در عصر حیرت راه حفظ دین بسته است؟!
یا اینکه راه حل این است که برای رهایی از رکود و نارسایی و انواع مشکلات موجود، لازم است به جذب و تربیت نیروهای جدید و برگزیدگان فعال دارای اندیشه اقدام کنیم تا اگر نسل فعلی حوزه روی تحول را به چشم ندید، لااقل این آیندگان پویا و فعال، آرزوی امروزیان را برآورده و محقق سازند؟

🔹 مگر غیر از این است که روزی در همین حوزه، اهالی فلسفه را تکفیر می‌کردند و حتی نجس می‌دانستند؛ آیا فلاسفه به فلسفه پشت کردند و از ترس تکفیر یا بر اثر رنج خستگی از جفایی که به آنها شد، دیگر دنبال فلسفه نرفتند؟!
 عده‌ای چه بسا چنین هم کردند؛ اما آزادی فلسفه در حوزه و ارزشمند شدن و ضروری تلقی‌شدن آن در امروز، مرهون خدمات کدام دسته است؟ آنها که فرار کردند و صرفا نق زدند یا آنها که ایستادند و مبارزه کردند؟!

✅ درود و تحیات خاصه الهی به روح پر فتوح بزرگ‌مرد ایستادگی و استقامت در حوزه‌های علمیه؛ امام سید روح الله موسوی خمینی؛
و سلام بر جانشین بر حق او که برای ما سرمشق ایستادگی و امید نوشت: «امید و نگاه خوش‌بینانه، کلید اساسی همه قفل‌ها...»
(بیانیه گام دوم).

📝 ضرورت عدم غفلت مسؤولین حوزوی

🖋 علی مهدوی


🔸 دهه شصتی‌ها موجب چند شیفت شدن مدارس و تأسیس دانشگاه‌های مختلف (علمی کاردبردی، پیام نور، غیر انتفاعی و آزاد) شدند؛ سیل جمعیت دهه شصت بگونه‌ای بود که در هر وهله‌ای قرار می‌گرفتند باید برای آنها برنامه‌ریزی جدی صورت می‌پذیرفت.

🔹امروز که دهه شصتی‌ها از گذر ورود به علم‌آموزی عبور کرده‌اند و نوبت به نسل‌های بعد رسیده بسیاری از دانشگاه‌ها برای جذب دانشجو مجبورند از مشو‌ق‌هایی همچون حذف کنکور و تبلیغ مدرک‌گرایی و ... استفاده کنند.

🔹 طبعا ورودی حوزه‌های علمیه نیز کما فی السابق نیست به دلایلی همچون:
1 تراکم کمتر جمعیت فعلی دیپلمه‌ها نسبت به گذشته
2 اعمال محدودیت‌های بیشتر و کیفی‌گزینی در جذب طلاب
3 تبلیغات شدید علیه روحانیت و حوزه‌های علمیه
4 بی‌برنامگی یا ضعف برنامه حوزه‌های علمیه برای جذب

🔺 از تمام موارد فوق که بگذریم؛ اما از مورد آخر نباید غافل شد. واقعا حوزه‌های علمیه برای معرفی خود و دستاوردهای خود تا چه حد توانسته‌اند با برنامه، تولید محتوا و قوی وارد عرصه تبلیغ و جذب نواجوانان و جوانان شوند؟
نگارنده برخی تلاشهای پراکنده و موردی را منکر نیست؛ اما بسیاری از مواقع شاهدیم کاری که توسط عده‌ای مسؤولین مدارس و حوزه‌ها انجام می‌پذیرد صرفا در حد طراحی و چاپ بنر است و نهایتا درج یک پست تبلیغی در کانالهای حوزوی!!

❓اما چقدر تلاش کرده‌ایم از ظرفیت مساجد، کانون‌های فرهنگی، هیئات و حتی دبیرستان‌ها برای معرفی حوزه و جذب قلوب جوانان استفاده کنیم؟!
به فرض جوانی هم جذب نشود حداقل به گوشش خورده باشد که حوزه‌ای هم وجود دارد و رسالتی بر دوش دارد.

✅ امید است مدیریت حوزه‌های علمیه در این موضوع مهم، با بسیج‌کردن مسؤولین حوزوی و دیگر ظرفیت‌های حوزه بتوانند نوآوری و خلاقیتی درخور حوزه‌های علمیه را شکل دهند.