مناهج

📝 خطر بسترسازی فقهی برای فتنه‌ها

🖋 حجت الاسلام غریب رضا

🔸 قرآن از ما قول سدید و حکمت در مواضع، خواسته است.

آقای علوی بروجردی هم نصیحت را غلط معنا کرده‌اند و هم در مصداق، اشتباه تطبیق کردند!!

🔹 این درست است که انتقادپذیری یکی از وظایف حاکمیت است، ولی در تبیین مبانی انتقادپذیری باید قواعد لغت و سایر قواعد رایج استنباط رعایت شود. حال آنکه اشکال استدلال آقای علوی بروجردی واضح است:

1️⃣ معنای نصیحت:

معنای نصیحت، خیرخواهی است که شامل انتقاد نابجا نمی‌شود. 

این که حاکم باید سعه صدر دربرابر انتقاد نابجا داشته باشد حرف صحیحی است ولی اینکه انتقاد نابجا را در قالب نصیحت برای أئمة المسلمین ترویج کنیم و به آن مشروعیت دینی بدهیم حقیقتا حرف ناصوابی است.

چه بسا انتقاد نابجایی که فتنه‌انگیز شود و باعث انحراف فکری و سیاسی یا ریخته‌شدن خون بی‌گناهانی شود 

و إن الحرب اولها کلام...

2️⃣ حسن فاعلی، لازمه‌ی نصیحت:

مطلق انتقاد نصیحت نیست؛ بلکه در نصیحت، حسن فاعلی ناصح شرط است که در ظرف زمانی اغتشاشات یقینا آشوب‌های سازماندهی‌شده خیابانی با توهین‌های رکیک به خدا و اهل بیت و قرآن و دین و انقلاب و آتش‌زدن مساجد و کشتن و غارت، جنایت بود؛ لذا این اعمال شنیع، مصداق انتقاد هم نبود تا چه رسد به نصیحت!

♨️ بنابراین عبارت جناب علوی بروجردی با مطالعه متن بیانات ایشان و در ظرف زمانی صدور، که تحلیل می‌شود، به نتایج نامطلوبی می‌رسیم.

حال آنکه حوزه علمیه از فقیه توقع دارد دست کم، فقه اللغة را به عنوان مدخل فهم متن دینی، صحیح فهم و بیان کند.