مناهج

#یادداشت_مهمان

🖋 م. عقال

یک.

مدتی بود که مسجد محل، مجهز به میکروفون یقه‌ای شده بود و مورد استفاده امام جماعت قرار می‌گرفت و نمازگزاران نیز می‌توانستند اذکار نماز را که توسط امام جماعت ادا می‌شد بشنوند.

در یکی از روزها پیرمردی که اتفاقا از اهالی ثابت مسجد هم نبود، پس از نماز ظهر و با صدای بلند و به شیوه‌ای که گویی با خود صحبت می‌کند گفت: «حتما پیامبر جدیدی آمده و دین تازه‌ای آورده است! مگر نماز ظهر هم با صدای بلند خوانده می شود؟!» 

روحانی مسجد که انسان خوش‌مشرب و با سعه صدر بالایی بود توضیح داد که منظور از صدای آهسته در نماز ظهر، مشخص‌نبودن جوهره صدا است و اگر به واسطه میکروفون صدای بدون جوهر شنیده می‌شود اشکالی ندارد. البته بعید بود آن پیرمرد به صحبت‌های روحانی اعتنایی بکند!!

دو.

معروف است که می‌گویند هرچیزی وجود ناقصش بهتر از عدم آن است جز علم؛ به عنوان مثال اگر انسان سلامتی ناقص داشته باشد بهتر از عدم سلامتی است؛ ولی در علم اینگونه نیست. دلیل آن نیز روشن است؛ چراکه علم ناقص بی آن که #منطق_تحقیق را به انسان عرضه کند، #منطق_تقلید را از انسان سلب می‌نماید و اینگونه انسان را تبدیل به موجود بی‌منطق محض می‌کند.

انسانی که علم ندارد حداقل در مقابل عالِم تسلیم است؛ لکن کسی که علم ناقص داشته باشد این پذیرش را نیز نخواهد داشت. 

سه.

ای کاش آسیب‌های علم ناقص به همان موارد نظیر اعتراضات پیرمرد ابتدای یادداشت، محدود می‌شد؛ ولی متأسفانه این معضل مرزی نمی‌شناسد و همانند غده سرطانی، می‌تواند پیکره جامعه را در بر گیرد؛ 

برای مثال شخصی که اطلاعات دینی او از عکسنوشت‌های موجود در اینستاگرام فراتر نمی‌رود به راحتی به خود اجازه می‌دهد درباره علوی بودن یا نبودن جمهوری اسلامی ریش بجنباند و قلم بزند!!

چهار.

و اما برخی از ویژگی‌های #ناقص_العلم‌ها:

🔻 ناقص العلم‌ها قابلیت بالایی دارند که بازیچه دست این و آن شوند؛

🔻 به راحتی فریب صحبت‌های ظاهرالصلاح را می‌خورند و به استخدام گویندگان آن درمی‌آیند؛ 

🔻 علی‌رغم آنکه در ظاهر ادعا می‌کنند چیزی نمی‌دانند ولی کنشگری‌های آنان حاکی از آن است که خود را علامه دهر می‌پندارند؛

🔻 نسبت به پرده‌برداری و محاسبه عیوب خود سست و تنبل‌اند؛ 

لکن در میدان پرده‌دری از عیوب دیگران سر از پا نمی‌شناسند. 

🔻 ثبات فکری ندارند؛ لذا در هر مسأله‌ای موضع متفاوتی دارند؛ تا آنجا که در نگاه کلان به مواضع مختلفشان متوجه می‌شویم دچار تناقض‌گویی‌های فاحش هستند.

🔻 هیچ‌گاه احتمال نمی‌دهند که شاید خطا از جانب آنان باشد و همیشه طرف مقابل را مجرم و گناهکار می‌دانند.

🔻 به راحتی قضاوت می‌کنند و پس از آنکه سستی و بی‌مایگی سخنانشان آشکار می‌شود، آسمان ریسمان به هم می‌بافند که نکند به غرورشان بربخورد.

🔻 وقتی در مباحثه با آنان به صحبت بزرگان و علما استناد می‌شود، پای عقل را به میان کشیده و البته منظورشان همان عقل متأثر از علم ناقص خود می‌باشد.