مناهج

🖋 احمدحسین شریفی

🔸 عده‌ای هستند که «محبوب القلوب» و «محترم المجالس» شدن برایشان اصالت دارد!!

🔹روان‌شناسی چنین افرادی به این شکل است که

اولاً، انتظار دارند، گفتار، رفتار، افکار و نوشتار آنان همواره مورد تحسین همگان قرار گیرد! (که البته این آرزویی محال است).

ثانیاً، در برابر کوچکترین نقدی بر گفتار، رفتار، افکار یا نوشتارشان، افسرده می‌شوند و غمگین!

و ثالثاً، توان و ظرفیت کتمان غم و اندوه درونی خود را هم ندارند. به همین دلیل، در مواجهه با کمترین نقدها چنان رفتار می‌کنند که انگار به کیان اسلام و مسلمین و همه مقدسات تجاوز شده است! زمین و زمان را بر خود تنگ می‌یابند. به جای مواجهه عالمانه با «نقد»، «ناقد» را مورد لعن و نفرین قرار می‌دهند! او را به قیامت و روز رستاخیر حواله می‌دهند!

🔺 اینان متوجه نیستند که همین تنگی و فشار روحی و این بی‌ظرفیتی، ممکن است نشانه‌ای برای درستی آن نقد باشد.