نامه معاویه به امام حسین علیه السلام که ایشان را تهدید کرده بود. (سید محسن امین، سیره معصومان، ترجمه: على حجتى کرمانى، جلد۴، صفحه۸۷)

نامه شجاعانه امام حسین (ع) به معاویه (سید محسن امین، سیره معصومان، ترجمه: على حجتى کرمانى، ج۴، ص170)

امام حسین ع اعلام کرد که هرگز زیر ننگ بیعت با امثال یزید نمیرود(اللهوف، سیدبن طاووس، ص ۲۱)

مردم عراق به ویژه کوفی ها بالغ بر 12 هزار نامه به امام حسین نوشتند و ایشان رو برای حکومت به کوفه دعوت کردند. (سید ابن طاووس، الملهوف، ۱۳۸۳ش، ص۳۵؛ قمی، منتهی الآمال، ۱۳۷۴ش، ج۱، ص۵۶۶)

محمد حنفیه وقتی امام حسین ع دعوت کرد که با او همراه شود نه تنها خود به دلایلی حضور نیافت بلکه فرزندانش را هم مخفی کرد(طبقات ابن سعد)

امام ع در آخرین نامه ای که به محمد حنفیه مینویسه تو دو جمله انگار کل گلایه هاشو میگه:« أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ اَلدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأنَّ اَلْآخِرَهَ لَمْ تَزَلْ » (کامل الزیارات، ص 75)

عبد الله بن جعفر به امام حسین ع میگوید صبر کن تا از جانب یزید برایت امان نامه بگیرم (طبری، محمدبن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۴، ص۲۹۱)

سلیمان بن صرد خزاعی که به نوعی بزرگ علوی های محسوب میشد و در جنگ صفین فرماندهی میمنه را به عهده داشت. ( نصر بن مزاحم، وقعه صفین، ۱۳۸۲ق، ص۲۰۵)

شهربانو خود انتخاب میکنند بجای اسارت همسر امام حسین ع شوند. (دلایل الامامه طبری ص194)

امام حسین ع گفتند: شکم های این افراد از مال حرام پر شده. (مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۵، ص۸)

در این جنگ اهل مدینه شکست خوردند و مسلم بن عقبه سه روز هرگونه قتل و تجاوز در شهر رو آزاد اعلام کرد. (ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، فتح الباری، ج۱۳، ص۷۵)

در یکی از مجالس مروان برای تحقیر خالد توهین جنسی به مادرش کرد و خالد هم به مادرش شکایت برد او گفت: «خاموش باش که من زحمت او را از تو برمی‌دارم». (ابن اثیر، عزالدین ابوالحسن، الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۱۹۱)

در مورد قیام هایی که رنگ و بوی شیعی داشتند محمد حنفیه از امام سجاد سوال کرد امام هم در جوابش گفته بودن: عموجان اگر یک برده سیاهی هم به حمایت از مابرخاست باید مردم او را یاری کنند . (أصدق الأخبار، الأمین، السید محسن، ج 1، ص 39)

با اینکه هشام بیشترین ترس را از سعایت امام سجاد داشت، ایشان حتی اجازه تظلم خواهی به بنی هاشم را نداد و کریمانه از او گذشت. (سیره پیشوایان)

امام محمد بن علی بن الحسین ملقب به باقر در یکم رجب سال 57 به دنیا آمدند مادر ایشان ام عبدالله دختر امام حسن مجتبی بود فلذا ایشون سید حسنی و حسینی محسوب میشوند و بعد از شهادت پدر در سن 38 سالگی به مدت 19 سال امامت شیعیان را به عهده گرفتند. ( سیره پیشوایان، ص 315)

عبد الله بن عطا از دانشمندان معاصر حضرت گفته بود: من هرگز دانشمندان اسلام را در هیچ محفلی به اندازه محفل محمد بن علی از نظر علمی حقیر و کوچک ندیدم. (سیره پیشوایان)

در روایتی امام صادق خطاب به زید میفرمایند دوست داری خونت ریخته بشه ؟ (عیون اخیارالرّضا، ج۱، ص۲۴۹)

زیدیه به ده ها فرقه از جمله جارودیه،سلیمانیه، تبریه یغمیه،صالحیه و یعقوبیه تقسیم میشوند. (شخصیت و قیام زید بن علی (ع), سید ابوفاضل رضوى اردکانى ص54)

هشام گفت: ایا جعفر (امام صادق علیه السلام)هم مانند تو در تیر اندازی مهارت دارد؟امام فرمودند: ما خاندان «اکمال دین» و «اتمام نعمت» هستیم که در آیه «الیوم اکملت لکم دینکم » آمده این هارا از یکدیگر به ارث میبریم و هرگز زمین از چنین افرادی خالی نمیماند. (سیره پیشوایان، ص350)

امام باقر علیه السلام توانست با فرصت پیش آمده از اختلافات داخلی بنی امیه استفاده کند و شاگردان زیادی را در علوم مختلف تربیت کند فقط در رجال طوسی اسم 467 نفر از شاگردان این امام بزرگوارآمده که از جمله آنها میتوان به زراره بن اعین، حمران بن اعین، حمزه بن محمد، جابر بن یزید جعفی، فضیل بن یسار، ابوبصیر، کمیت شاعر و ابوحمزه ثمالی اشاره کرد. (سیره پیشوایان، ص 318)

امام جعفر بن محمد صادق بعداز شهادت پدر به مدت 34 سال امامت شیعیان را به عهده گرفتند، مادر ایشان ام فَروَه از نسل قاسم بن محمد بن ابوبکر خلیفه اول بودند. (سیره پیشوایان، ص 361)

ابو سلمه خلال که به وزیر آل محمد معروف بود تصمیم گرفت به سه نفر از بزرگان بنی هاشم نامه بنویسد و از آنها دعوت کند که خلافت جامعه اسلامی رو بپذیرند. (سیره پیشوایان، ص 392)

وقتی نامه خدمت عبدالله محض میرسد خیلی ذوق زده میشود وبرای مشورت خدمت پسرعمو میرسد. (سیره پیشوایان، ص 392)

منصور دوانیقی همیشه میگفت: هذا الشجی فی حلقی اعلم زمانه. (الخرائج‌ و الجرائح‌»، ص‌ 234 و «بحارالانوار» ج‌ 47، ص‌ 170)

منصور در 25 شوال سال 148 امام رو مسموم کرد و به شهادت رساند. (تاج الموالید (علامه طبرسی)، ص 44؛ وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص 310)

وصیت امام صادق که فتنه منصور را نقش بر آب کرد. (سیره پیشوایان، ص 414)