با یکی از رجال و عالمان طیف سنتی -و البته تا حد زیادی انقلابی حوزه- مواجهه‌ای داشتم؛
با خود گفتم خوب است از فرصت استفاده کنم و گفتگویی درباره‌ی لزوم تحول_حوزه و تحولی که مدّ نظر رهبر معظم انقلاب است داشته باشم…
باورم نشد بلافاصله پس از طرح عنوان موضوع، رنگ چهره وی تغییر کرد و حالتش دگرگون شد و گفت تا همینجا که حوزه، دانشگاه شده کافی نیست؟!
با شنیدن این حرف در خود فرو ریختم که ای وای بر ما!
اینکه خروجیِ آنچه توسط شورای عالی و مسئولان مرکز مدیریت انجام گرفته – که حوزه را به سمت دانشگاهی‌شدن، بحران هویت و فاصله‌گرفتن شدید از سنت‌های اصیل آن شده است- چرا باید پای رهبری نوشته شود؟!!
چرا نزد بزرگان این گمان ایجاد شده است که این کارهای درست و غلط، به خواست رهبری انجام شده است؟!
آیا مطالبات رهبری از حوزه مدون نشده است؟
آیا رهبری صراحتاً از آنچه در حوزه امروز می‌گذرد، بارها ابراز عدم رضایت نکرده‌اند؟
چقدر از راهکارهای رهبر انقلاب تا به حال در تصمیمات اجرایی حوزه محقق شده است؟!
روزگاری در حوزه‌های علمیه هرکسی درسی می‌گرفت باید آن را تدریس هم می‌کرد؛
روزگاری خبر از مدارک بی‌خاصیت و بی‌هویت معادل دانشگاهی برای حوزویان فرهیخته و عالِم و اندیشمند نبود؛
روزگاری درس‌خواندن بر محور اساتید بود؛ نه فقط حضور و غیاب ترمی واحدی دانشگاهی که صرفا دنبال پاس کردن واحدها باشند نه فهم آن؛
و روزگاری…
در همه موارد فوق و همه آنچه نگفتیم و در این مقال نمی‌گنجد، رهبری همواره بر حفظ سنن_اصیل_حوزه و پرهیز از پسرفت علمی به سمت دانشگاهی‌شدن، بیانات مکرری داشته‌اند؛ اما ترک فعل مدیران بالادستی و عملیاتی‌نشدن این فرمایشات و مطالبات مکرر و راهکارهای متعدد، موجب وضع فعلی گردیده و به جای مطالبه‌گری از بزرگان حوزه و تصمیم‌گیرندگان اصلی در حوزه و سپس مدیران حوزوی، برخی را چه می‌شود که به بدبینی به انقلاب و رهبری در مدیریت و راهبری حوزه‌های علمیه روی آورده‌اند؟
راهکار:
اگر مطالبات رهبری درباره تحول را دقیق و کامل به گوش بزرگان برسانیم، حتما بسیاری از آنها نیز همراه خواهند شد و خود در صف مطالبه از شورای عالی برای تحول‌خواهی و پایان‌دادن بر این رکود ویرانگر خواهند ایستاد.
لطفا جای طلبکار و بدهکار را عوض نکنیم، تا همینجا هم اگر حوزه زانو خم نکرده، یا لااقل زمین نخورده، حاصل همان حمایت‌های مستقیم و غیرمستقیم رهبر انقلاب در ابعاد گوناگون مادی و معنوی از حوزه‌های علمیه است.
نویسنده: علی مهدوی
