یادداشت_مهمان
لباس روحانیت و انس مردم
زین العابدین معینی
اینکه لباس کنونی روحانیت با لباس اعراب زمان پیامبر اکرم(ص) شباهت‌های زیادی دارد، و اینکه پیامبر اکرم تقریباً همان لباس زمانه خود را می‌پوشیده، امر پوشیده‌ای نیست. اما باید متوجه بود که
اولاً: لباس بلند از قدیم‌الایام در میان اقوام مختلف سابقه‌دار است چنانکه در لباس سنتی خود ما ایرانیان، اعراب، افغان، بلوچ، هند و چین و حتی رومیان آنچه در تصویرها و دیگر شواهد باقی مانده همه لباسهایی بلند هستند که با حجاب، حفظ و وقار سازگارترند. همین‌طور سرپوشی مثل کلاه و… که می‌توان آن را به فطرت و طبیعت آدمی نزدیکتر دانست. پس لباس روحانیت را به نوبه خود می‌توان نوعی حفظ سنت‌های صحیح و نیز نماد مقابله با فرهنگ وارداتی و جدیدالحدوث برهنگی دنیای جدیدی دانست که غربی‌ها بنا نهاده‌اند.
ثانیاً: گرچه پیامبراکرم(ص) و اهل‌بیت(ع) از لباس زمانه استفاده می‌کرده‌اند، اما خالی از اصلاحات و سفارشات نبوده چنانکه درباره رنگ و جنس لباس، مقدار طول و بلندی لباس، اندازه طول آستین و حتی نحوه پوشیدن البسه، روایات و دستوراتی داریم. در همان زمانه نیز لباسهایی بوده که اهل‌بیت از آن نهی نموده و حتی لباسهایی را اصلاح کرده‌اند. حتی لباسهایی را ابداع نمودند چنانکه پیامبراکرم در روز غدیر، عمامه را به نوع بدیعی بر سر امیرالمؤمنین بستند و فرمودند تاج و عمامه ملائکه اینگونه است.
ثالثاً: برای پوشیدن بعضی لباس‌ها ثواب تعیین شده، مثلاً عمامه که نماز با عمامه ثوابش مضاعف است و نیز همینکه عمامه تاج ملائکه است، اینگونه روایات دیگر به عرب و عجم و زمان خاص اختصاص ندارد.
اما درمورد روحانیت و این زمان که این لباس در کشور ما لباس خاص روحانیت است اینکه بگوییم این لباس مانع انس مردم می‌شود، درست نیست. اتفاقاً همین لباس باعث اعتماد و انس مردم است همینکه تا یک روحانی را می‌بینند، دیوارهای فردگرایی امروزی را می‌شکنند و هم‌سخن روحانی می‌شوند، گرچه انتقاداتی هم بکنند نشانه‌ی همین اعتماد و از خود پنداریست، و گرنه چرا با دیگران چنین نیستند؟! همانطور که با دکتر و پرستار در لباس و هیئت خاص خودشان، مردم اعتماد می‌کنند و راحت‌ترند، تا همان دکتر و پرستار بدون آن لباس و در خیابان!
مقداری بی‌اعتمادی یا فرار مردم از روحانیت که در جامعه می بینیم [گرچه نسبت به اعتماد و انس بسیار کمتر است] حاصل سال‌ها تهاجم فرهنگی و عملیات روانی برای فاصه انداختن بین مردم و روحانیت است. لذا حتی اگر لباس فرم روحانیت هم تغییر کند باز دردی درمان نخواهد شد. بجای پاک‌کردن صورت مسأله باید دنبال ارتباط بیشتر با مردم بود و مشکل را از ریشه حل کرد؛ که آن هم ربطی به کیفیت لباس روحانیت ندارد.
