درس خواندم. حدودا روزی ۱۲ ساعت بدون احتساب کلاس‌ها.
از نوجوانی دروس مرحوم آیات معرفت، مصباح یزدی، جوادی آملی، اشتهاردی، مشکینی و …؛
بعدها هم دروس آیات وحید، شبیری، شاهرودی و … را شرکت کردم.
اساتید اخلاق می‌گفتند برای مدرک درس نخوانید. بنده هم بدون توقف دروس خارج را خواندم و شفاهی‌ها را قبول شدم اما دنبال مدرک و پایان‌نامه نرفتم.
در قم خانه نبود. یعنی بود اما گران بود و ما هم فقط شهریه را داشتیم.
اهل دستفروشی، دلالی، کار در مغازه و … هم نبودم، چون برای این کارها سال‌ها نان امام زمان را نخورده بودم.
مهدیه و امثالهم هم به &;از مابهترون&; تعلق داشت نه ما.
از گرانی و کم بودن شهریه مجبور شدیم از قم بیرون بزنیم.
آمدیم یک روستا مشغول به رسالت طلبگی شدیم.
از تبلیغ چهره به چهره تا منبر و روضه تا جذب کمک‌های مردمی برای بی‌بضاعت‌ها؛ کلاس‌های ترک اعتیاد و تحکیم خانواده.
کارمان شد ممانعت از طلاق و خودکشی و ترک‌دادن بیماران اعتیاد.
اینجا وجوهات را جمع می‌کنیم و به قم می‌آوریم. چون می‌دانم طلبه‌هایی هستند که امید سر ماهشان همین وجوهات است.
فرزندانم از امکاناتی که طلاب قمی دارند محروم‌اند.
با این همه دشمنی که برخی مردم با خانواده روحانی دارند اینجابودن سخت است اما چه کنیم؟
طلبه شدیم که تبلیغ کنیم نه اینکه کارمند دولت شویم.
اینجا روستاهای زیادی هست که روحانی ندارند و امثال من همزمان باید در چند روستا فعالیت داشته باشد.
مردم چیزی نمی‌دهند چون فکر می‌کنند جمهوری اسلامی به ما حقوق نجومی می‌دهد.
برای تغسیل کرونا از شهرستان همجوار با ما تماس می‌گیرند؛ حتی با وجود ورّاث بسیار برای آن مرحوم. اما واکسن به ما تعلق نمی‌گیرد.
حتی در اطلاعیه ای دیدم که اساتید و طلابِ مشغول به تحصیل از ما مقدم‌تر بودند.
بدون هیچ مزایایی…
حقوقی در آن حدّ نیست که حتی بتواند هزینه خوراک باشد. اما همان را هم با هزار بهانه و منّت می‌دهند.
در جلسات با مسئولین که می‌نشینیم و از حق مردم دفاع می‌کنیم چنان پرستیژی داریم، کأنّ کفو ایشانیم اما نمی‌دانند که درآمد ما حداقل یک‌پانزدهم تا یک‌سی‌ام ایشان است.
تنها وظیفه مراکز مسئول، دادن ماهنامه تبلیغی است که هیچ استفاده‌ای برای من ندارد.
این روزها از هر گوشه ای، فریادی برای ساز و کار تبلیغ کشور به گوش می‌رسد که خیلی‌هایش فایده‌ای جز افزایش شهرتِ نگارنده ندارد.
دستمان به جایی بند نیست و مسئولین حوزه علمیه هم کاری به ما ندارند.
و اگر نبود شرم از امام عصر -ارواحنا فداه- ما هم به قم بر می‌گشتیم و مشغول به دلالی یا کار آزاد دیگری می‌شدیم.
نویسنده: مبلغ مهاجر
