تحول‌خواهی یا سیاه‌نمایی و تضعیف
علی مهدوی
فرض کنید قرار است اتفاق مهم و تعیین‌کننده‌ای بیفتد. اتفاقی که اراده‌ها در آن سرنوشت‌ساز هستند.
در چنین شرایطی سه نوع برخورد می‌توان داشت:
فعالیت قوی قبل از اتفاق و تلاش برای تغییر و رقم خوردن بهترین سرنوشت
سکوت و بی‌تفاوتی محض!!
سکوت تا وقوع اتفاق و سپس زبان بازکردن به گلایه و نقد پس از آن اتفاق!
دسته اول به تکلیف خود -ولو در غربت- عمل کرده و خط تحول را تعقیب کرده است؛ هرچند نتیجه‌ای متفاوت و دور از انتظارش حاصل شده باشد.
حساب نومیدی و خواب‌زدگی دسته دوم که واضح است. هرچه از سنگ و چوب حرکت برخیزد از این طیف هم برخواهد خواست.
اما دسته سوم موقع تکلیف، در خواب هستند و پس از آن تازه هوشیار شده و ناله و فغان سر می‌دهند!! به خیال خود روشنگری می‌کنند؛ حال آنکه بدانند یا ندانند صرفا به سیاه‌نمایی می‌پردازند و تضعیف.
انتخاب اعضای شورای عالی و هیأت رییسه جامعه مدرسین از همین سنخ اتفاقات مهم است. تا قبل از انتخاب، وظیفه داریم بهترین ملاک‌ها را معرفی و اصلح افراد را مطالبه کنیم. اما پس از انتخاب افراد، بجای غر زدن و سیاه‌نمایی و تخریب و تضعیف جایگاه نهادها، لازم است مسیر مطالبات و تحول را از خط درست آن پیگیر شویم. تحولِ حقیقی شدنی است؛ به شرط شجاعت، صراحت و #صبر_انقلابی.
این را همه بدانیم مبادا خط اصیل و صراط مستقیم تحول‌خواهی که آموزه و رهنمون امامان انقلاب است را به رفتارهای عقیمِ شبه اپوزوسیون تقلیل دهیم؛ رفتارهایی که همیشه تداعی‌گر پرخاشگری و به دور از منطق است!!
ما کجاییم و ملامتگر بیکار کجاست؟!
