مناهج

صمیمانه با فرزندان حوزوی تمدن اسلامی؛

 یادداشتی از حجت الاسلام والمسلیمن عالم زاده نوری در پی حواشی بوجود آمده از سخنان اخیر وی؛

سخنان اخیر این جانب که در فضای مجازی منتشر شد، در کنار بازخوردهای مثبت فراوان، موجب سوء برداشت برخی فرزندان انقلابی حوزه در عرصه‌های جهادی و مشاوره - که قدرشناس تلاش‌ها و مجاهدت‌های آنان هستم - گردید. اینجانب به‌عنوان یک پژوهشگر دغدغه‌مند عرصه‌ی هویت طلبگی بر خود لازم می‌بیند توضیحات تکمیلی زیر را برای تنویر افکار دوستان بیفزاید. این بیان را با ذکر یک مثال آغاز می‌کنم:

در سنجش فعالیت‌های یک خانم خانه‌دار، یعنی در مقیاس اداره منزل و برقراری نظم و نظافت در آن، یکی از نشانه‌های موفقیت، برداشتن خس و خاشاک و زدودن گرد و غبار است؛ درحالی‌که در سنجش فعالیت‌های یک قرارگاه بزرگ عمرانی در مقیاس کشوری، تبدیل کشور به یک کارگاه مملو از خاک و ماسه و مصالح و انواع بی‌نظمی‌های بصری، نشانه موفقیت در جریان امور است.

در بحث رسالت طلبگی، اولین پرسش این است که روحانیت قرار است در چه مقیاسی، پیرامون خود را متحول کند؟

پاسخ صحیح به این پرسش، روشن خواهد کرد که روحانیت چه مأموریت‌هایی را از باب وظائف اصیل خود و چه‌کارهایی را از باب مقدمات و لوازم و چه‌کارهایی را از باب اضطرار و چه‌کاری را با انحراف از مأموریت‌های اصیل خویش دنبال می‌کند.

📝 پاسخ به بیانات استاد عالم زاده نوری

🖋 حجت الاسلام محمد کاویانی

به نام خدا
خدمت معاون محترم تهذیب حوزه‌های علمیه؛
عرض ادب و احترام دارم.

🔸 جانا سخن از زبان ما می گوئید؛
«نگاه تأسیسی و بنیادی به روانشناسی اسلامی داشتن» از فریادهای کم تأثیری بوده است که در طول سالیان متمادی از قلم و حنجره این بنده حقیر (محمد کاویانی) بلند بوده است؛

🔹 در مقالات،
در همکاری با مجلات،
در تصمیمات گروهی،
در انجمن روانشناسی اسلامی،
در راهبری بعضی از گروه های آموزشی دکتری قرآن و روانشناسی،
و در هر موقعیتی که امکان ابراز آن وجود داشته است،
این فریاد را داشته ایم؛
البته به لطف خداوند، آثاری بر آن مترتب بوده است؛ اما با آنچه باید باشیم، تفاوت و فاصله فراوان داریم.

♨️ پژوهش‌های اسلامی و قرآنی در حیطه روانشناسی در حوزه علمیه قم #مظلوم واقع شده است. باید اقداماتمان و تلاش‌هایمان، چه به صورت فردی و چه به صورت سازمانی، هدفمندیِ بیشتری داشته باشد؛
از دوستان بسیار عزیز خودم که در حیطه های مشاوره و درمان فعال هستند، باز هم خواهش می کنم که مقدار قابل توجهی از فرصت و نیروی خود را به پژوهش های هدفمند اسلامی، اختصاص دهند که خیر دنیا و آخرت در آن است.
در این صورت است که در آخرِ کار، از علّییین خواهیم بود و در این صورت خواهد بود که «خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ (مطففین، ۲۷)».
در اسلام رقابت مورد تشویق قرار نگرفته است، مگر در امور خیر؛ «وَلِکُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّیهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَیْرَات...» (بقره، ۱۴۹).
با احترام و ادب به محضر همه دوستان