مناهج

🖋 ناصر فقیهی

🔸 به یکی از اساتید که روحیه انقلابی داشته و در علم‌های کلام، فقه و حدیث دانش خوبی دارد، پیشنهاد دادم درباره مسائل روز از نگاه‌های اعتقادی و فکری بنویسد؛ مثل تحلیل‌های فرهنگی و سیاسی متداول چون جای علمایی مثل ایشان بسیار خالی است. جای امثال شهیدان مطهری و بهشتی را در جهاد تبیین باید پر کرد.

🔻 می‌دانید وی چه جوابی داد؟ با حالت تحقیرآمیزی گفت: من وقت برای این کارها ندارم. 

🔹 استاد این را گفت و رفت اما حال من بسیار بد شد. تنهایی و غربت انقلاب را کامل حس کردم. آری انقلاب درمیان حوزوی‌ها هم گاهی غریب است. 

🔺 پشت این برخورد، یکی از ضعف‌های حوزه است که اساتید خوب و حتی انقلابی‌اش در بزنگاه‌های حساس اجتماعی سیاسی باز هم وقتی برای روشنگری و نگارش ندارند.

❓چرا در این سه ماه برخی اساتید و دانش‌پژوهان مراکز علمی مخصوصا مؤسسات اعتقادی حوزه نقش فعالی نداشتند؟ آنچه درس می‌دهند و درس می‌گیرند، کی قرار است بدرد انقلاب و مردم بخورد؟

❗️بهتر است بگویم در برابر حوادث واقعه، با تمام تهاجمات رسانه‌ای هنوز احساس تکلیف نمی‌کنند. برخی برنامه‌ای از قبل تعیین‌شده دارند دیگر فرقی نمی‌کند، شرایط جامعه خوب باشد یا فتنه‌گون! اگر نظام ضربه هم بخورد باز همان برنامه عادی خود را دارند. گویی اصلا فرمان واجب فوری جهاد تبیین از سوی ولیّ جامعه صادر نشده است!!

❇️ باید به اطلاع این بزرگواران برسانم، اینکه شما در میدان حضور ندارید و نهایتا شاید به صدور بیانیه دسته جمعی اکتفا می‌کنید، به معنای خالی‌ماندن صحنه نیست.

گاهی افرادی که بلحاظ علمی ضعیف و گاهی حتی افراد گمراه، سرداران عرصه می‌شوند.

همانطور که اکنون چهره‌های روحانیت در فضای مجازی بعضاً طلاب جوانی هستند که چندان حظ علمی ندارند و حتی برخی دین را بهانه‌ای برای شهرت خویش کرده‌اند. (فضلای جوان وارسته و جویای علم و فضل منظور نیستند).

🔻 یادمان باشد آسیب‌هایی که انقلاب می‌بیند ضررش برای همه است و دشمنان انقلاب همه روحانیت را دشمن خود می‌داند.