مناهج

📝 به مناسبت ارتحال آیت الله ناصری قدس سره 

🔸 ارتحال عالمان عابد و زاهدان وارسته، ضایعه‌ای بسیار دردناک برای حوزه‌های علمیه و شیعیان است که طبق فرموده نبوی (ص) چیزی آن را جبران نمی‌کند. 

رحلت مرحوم آیت الله ناصری بار دیگر غم و اندوه حوزه را زنده کرد. به راستی چقدر باید بگذرد تا حوزه علمیه عالمی متخلق و متواضع مثل ایشان به خود ببیند؟ 

آیا جز این است که وظیفه طلاب امروزی را سنگین‌تر می‌کند که وجود ایشان را درک کرده‌اند. 

هرچه از فضائل آیت الله ناصری بگوییم کم است. اما برخی از ویژگی‌های شخصیتی ایشان که درس‌های بزرگی برای طلاب است، عبارتند از:

❇️ یادآور امام زمان:

آیت الله ناصری می‌فرمود از وقتی خودم را شناختم در خدمت امام زمان ارواحنا فداه بودم. 

درس و منبر ایشان، عبادت و زندگی ایشان همه و همه یادآور امام زمان بود. ذکر «یابن الحسن یابن الحسن» از لبشان نمی‌افتاد. به همه نیز توصیه می‌کردند دعا برای فرج را بعد نماز و در هرحال فراموش نکنند و برای هر حاجتی هم که دارند دعاگوی امام زمان باشند.

❇️ زاهدی معنویت‌گرا: 

اگر ایشان اهل دنیاطلبی بود، براحتی می‌توانست در بهترین خانه‌ها زندگی کند اما خانه ایشان در پایین شهر اصفهان بود. زندگی زاهدانه‌ای که با رعایت زی طلبگی همراه بود و تا آخر عمر نیز آن را حفظ کردند. 

ایشان نشان دادند که می‌توان از زرق و برق دنیا گذشت. 

❇️ عالمی مردمی: 

آیت الله ناصری، عالمی بودند که با داشتن درجات رفیع علمی، در میان مردم حضور فعال داشتند و به درخواست‌های مردم پاسخ می‌گفتند. درِ خانه ایشان به روی مردم باز بود.

تواضع، خشوع و خوشرویی ایشان زبانزد هرکسی است که ایشان را دیده بود. هرکسی می‌توانست قبل و بعد نماز، از ایشان در هر زمینه‌ای سؤال کند بدون اینکه مانع یا محذوری وجود داشته باشد. 

خودشان را وقف برای مردم می‌دانستند و بارها تذکر می‌دادند که طلاب باید برای مردم وقت بگذارند نه اینکه فکر کنند این کار اتلاف وقت است. 

به عبارت دقیق، ایشان طبیبی بی ریا و دلسوز برای مردم بودند. 

❇️ سخنران همه پسند: 

شیوه سخنرانی و توصیه‌های ایشان چنین بود که با بیانی شیوا، هم طلاب و فضلا استفاده می‌کردند، هم مردم عادی بهره می‌بردند. 

یکی از نکات دیگر سخنرانی ایشان، کوتاهی زمان منبر و در عین حال غنی بودن محتوا بود. 

هر آنچه لازم بود، بدون اطاله کلام بیان می‌شد. روش ایشان بر زیاده‌گویی نبود بلکه «مفیدگویی» را می‌پسندیدند. 

بی شک، شیوه سخنرانی ایشان، باید یکی از الگوهای طلاب باشد. 

◼️ اما آه از فراق عالمان پارسا؛ علمایی که در دهه اخیر با حوزه وداع کردند، دُرهای نایابی بودند که یا جایگزین برای آنها نیست، یا بسیار کم است. 

نسلی از علما که همچون ستاره در آسمان تشیع می‌درخشند و آثار گرانبهایی به جا گذاشتند. جای خالی ایشان هر روز بیشتر حس می‌شود. 

علمای بزرگی چون آیات آقامجتبی تهرانی، مصباح، صافی گلپایگانی، حسن زاده، فاطمی‌نیا و اکنون آیت الله ناصری. 

منبر و درس و معنویت چنین استوانه‌هایی چطور و به دست چه کسانی می‌خواهد پر شود؟ 

آیا نسل جدید فضلا و اساتید می‌توانند عطر ایشان را دوباره زنده کنند؟